مرد صبح زود از خانه بيرون زد . شکارچی بود ، يک کمان و هزار تير به همراه داشت .
اولين بار بود که به شکار ميرفت ، شکار که نه ، بيشتر به تماشای جنگل ميرفت ، نه به شکار . اما اين بار تير و کمانش همراهش بود . چرا ... خود نيز نميدانست . دست تقدير بود يا ...
تير را در کمان گذاشت ، منتظر ببری که مايه ترس حيوانات جنگل بود يا گرگی که گوسفندان را به لرزه می‌انداخت .
اما نه ببر آمد و نه گرگ ، نه هيچ حيوان ديگری که مستحق مرگ باشد ، فقط آهويی‌ خرامان ، خود به سمت مرد می ‌آمد .
مرد به خود لرزيد ، نترسيده بود ، آهويی چنان معصوم ترس نداشت ... پس دليل اين همه اضطراب چه بود ؟
مگر تا به آن روز آهو نديده بود ... ديده بود ، بسيار هم ديده بود . اما هيچ گاه نلرزيده بود ... شايد آهو نبود ، شايد سحر ميدانست ، شايد فرشته اسير درخت پير جنگل بود ...
مرد کمان را محکم در دست گرفت ، بهترين تير خود را در کمان گذاشت . همچنان دستش ميلرزيد ... اولين تير که رها شد ، کمی خيالش آسوده شد ، به هوا زده بود ، آهو هنوز روبرويش باوقار ايستارده بود .
تيرهای ‌بعد را ديوانه وار شليک کرد ، کافی‌بود آهو را به چنگ آورد ، زنده يا مرده . حتی‌ اگر زخمی ‌بر تن آهو مينشست ، او ميتوانست با مرهم عشق زخم را بهبود بخشد . پس فقط بايد تير می‌انداخت ، تا بعدها افسوس بی ثمر نباشد .
تير می‌انداخت ، بی هدف . دستانش ميلرزيد يا قلبش دستش را خط ميزد ؟
تير ها تمام شد . به وضوح ميديد که بسياری از تيرها که به سمت آهو ميرفتند ، در هوا ناپديد می شدند .
کمان را در همان نزديکی‌ گذاشت ، يادگاری برای ‌آهوی خرامان .

يادش به خير بچگيها ، وقتی فقط 4 ساله بودم . اون موقعها من دوستان زيادی نداشتم ( مثل هر بچه ديگری در اين سن ) ، اما يه دوست خيلی‌خوب داشتم ؛ پدرم .
تعجب نکنيد ، پدر من بهترين همبازيم بود . طوری که بازی با پدرم بهترين لحظات بود .
من يه کتاب داستان داشتم که توش کلی عکس انواع حيوانهای ‌اهلی و وحشی بود : مرغ ، خروس ، ببئی ، گاو ، هاپو ، شتر و شير .
ماجرا از يه صبح جمعه شروع شد ، من صبح خيلی زود از خواب پاشدم . همه خواب بودن ، حوصله ام سر رفته بود . آروم آروم رفتم طرف اتاق مامانينا ، مامان و بابا خواب بودن . خيلی يواش خودم را رسوندم زير لحاف بابا و با يه حرکت سريع از خواب بيدارش کردم . بابا خيلی هول شد ، با صدای مضطرب پرسيد :
- کيه؟
- مرغ اومده .
نازی بابا ، تازه از خواب پاشد . نفس راحتی‌ کشيد و گفت :
- پسرم ؛ تو خروس ميتونی باشی ، اما مرغ نه !
- نه ، من خروس دوست ندارم ؛ زشته ؛ اصلا" هاپو اومده ؛ هاپ هاپ هاپ
...
خلاصه اين بازی‌توسط من به ثبت رسيد . روزهای‌ تعطيل ، که بابا قبل از بيدار شدن من نميرفت سرکار ، من ميدويدم زير لحاف بابا . بابا ديگه شوکه نميشد . اما سعی ميکرد طوری فيلم بازی کنه که مثلا" خيلی ‌ترسيده . من هم هر دفعه از خنده غش ميکردم .
- شير اومده ، ميخوام بخورمت ، چه گوش خوشمزه ای .
...
الان خيلی از اون روزها گذشته ، بابا هنوز از بهترين دوستان منه . هنوز هم دلم ميخوا وقتی‌مياد خونه بپرم بغلش ، حيف که يه کمی بزرگ شدم .
امروز صبح هوس بازی دوران بچگی زد به سرم ، پاورچين پاورچين رفتم سمت بابا ، خواب خواب بود ، خواستم بگم " مرغ اومده " ، ديدم به شتر بيشتر ميخورم .
داد زدم :
- شتر اومده .
اين دفعه بابا راست راستکی شوکه شد .